Creative Figure's Works

นี่คือเหล่า เจ้าตัวงานฝีมือทั้งหลายที่กลั่นกรองออกมา
จากมันสมองของcreativeอย่างเรา 5555+
ซึ่งแสดงให้เห็นว่า คณะเราก็ไม่ได้มีแต่งานเครียดๆเสมอไป
ต้องขอขอบพระคุณอาจารย์ป๊อปที่อดทนและใส่ใจพวกเราเป็นอย่างดี
ทั้งที่ ทั้งซน ทั้งไร้สาระ ไม่เหมือนผู้ใหญ่อย่างใครเค้า ขอบคุณครับบ

Final project



เหล่าโจรสลัดฟันขาว

ประกอบไปด้วย

กัปตันฟันหรอ


ต้นหนฟันสวย


ตรงกลางเป็นน้องนางฟันเหยิน กำลังดูแลโหย
ไอ้โหยเป็นคู่แฝดกับไอ้หา ที่อยู่ด้านหลัง


กำลังนั่งทำงานอย่างขะมักขะเม้น
ตอนแรกก็เสก็ตลงบนกระดาษก่อนจ้า
ให้เป็นแพทเทรินท์ขนาดที่เราต้องการ เหลือไว้ขอบๆซักนิดเผื่อเย็บ
แล้วใช้จักร์เย็บประกบซะ
ฟันก็ปั้นด้วยดินญี่ปุ่น (ซะหรู)

Teenages Mascot

เป็นตัวแทนวัยรุ่น ซึ่งออกมาในรูปแบบซอมบี้หัวทีวี
เพราะเดี๋ยวนี้วัยรุ่นต่างหลงไหลอะไรตามกระแสและตามๆกัน
คล้ายกับซอมบี้ จนดูน่าเกลียดน่าเบื่อซ้ำซาก
ใจจริงเราอยากสื่อมันออกมาให้น่าเบื่อซ้ำซากด้วยก็เลยใช้อารมณ์ตัวเองทำไปหน่อย
จนมันออกมาเป็นคาแรคเตอร์ที่ซ้ำซากจริงๆจนไม่น่าสนใจ
เพราะซอมบี้ที่ไหนก็เป็นแบบนี้ แต่ก็สมใจเราแล้วหล่ะ

อุปกรณ์คือ รวด ดินญี่ปุ่น แล้วก็โฟม ตกแต่งด้วยสีอคิริก และกาวยู้ฮูววว



Creative Recycle

เดี๋ยวเอามาEditนะครับ ยังหารูปไม่เจอ

Remake a Barbie Girl

อันนี้สนุกสะใจกันมาก เอามันส์ซะขนาด
โจทย์คือเอาตุ๊กตาบาร์บี้ มาทำใหม่ ให้ต่างจากเดิมให้สิ้นเชิง
คลำไปคลำมา ทำมันเป็นนกกระจอดเทศซะดีมั้ย
เพราะดันไปทำคอให้มันได้ เลยเอาซะเล้ยยยยย


ขั้นตอนแรก เปเปอร์มาเช่ ตุ๊กตาที่ดัดแขนดัดขาเสริมนุ่นนี่ให้มันซะ


ทำนู่นแก้นี่ จนถึงขั้นตอนเอาสีโป๊วพอกซะให้งามม

..................................................................................

ท้ายสุดก็ขัดให้เรียบซะ แล้วลงสีให้แม่นกกระจอกก้นงามนี่ซะ


แต๊นนนนนนนนนนนน 55555555+


อันสุดท้ายเป็นงานตอนคลาสแรก เดี๋ยวค่อยมาอัพเพิ่มจ้า

สังเคราะห์แสง#1

“You could be mad as a mad dog at the way things went .”
“You could sware,curse the fates.”
“But when it come to the end you have to let go….”
เป็นประโยคที่สะกิดหูอยู่หลายครั้งระหว่างที่กำลัง จดจ่อกับความเปลี่ยนแปลงของตัวละครเอกจากเรื่อง
The Curious Case of Benjamin Button หากแต่ประโยคนี้เท่านั้น การดำเนินชีวิตของตัวละครตลอดเรื่อง เป็นดั่งแรงบันดาลใจและคติสอนใจ ให้ไม่ต้องเสียไปเวลาครุ่นคิดให้มากนัก หยิบฉวยจุดไหนคว้ามาได้คว้ามาให้หมด เป็นที่สนุกเพลิดเพลินใจ ตัวเอกของเรื่อง เกิดมาเคราะห์ซ้ำกรรมซัด กำเนิดมาก็ต้องสูญเสียแม่ไป
แล้วยังถูกพ่อใจร้ายหวาดกลัวตนจนอุ้มไปทิ้งเพราะ ดันไปมีโรคร้ายติดตัวมาให้กลายเป็นคนชราตั้งแต่เด็ก
ตัวเหี่ยวย่นไขข้อเสื่อม แต่นั่นหาเป็นโชคร้ายไม่ กลับเป็นเส้นทางที่ทำให้ชีวิตของเจ้าหนูเบนจมินเดินทางไปในทางที่เหมาะที่ควรมาโดยตลอด ประเด็นหลักที่เราชื่นชอบในมุมมองของตัวละครตัวนี้นั้น คือการที่เขาคิดทางเดินของตัวเองขึ้นมา จากการมองเห็นและเข้าใจในชีวิต จากความไม่แน่นอนสู่ความแน่นอน ตลกดีที่
เบนจมินนั้นตอนเกิดมาหมอบอกว่าจะอยู่ได้ไม่นานนักแต่เขากลับอยู่ได้มาเรื่อยๆ แถมยังหนุ่มขึ้นอีก ไอ้ความเป็นไปได้เพียงเล็กน้อยนี้เกิดขึ้นมาเป็นความไม่แน่นอนชัดอยู่แล้ว แต่ไอ้ความแน่นอนที่เขาประสบณ์อยู่ตลอดเวลาก็คือ คนทุกคนได้ค่อยๆตายจากไป นั่นจึงอาจจะเป็นที่มาของความคิดของเบนจมิน ที่มักมองเห็นอะไรล่วงหน้าอยู่เสมอ ทั้งๆที่ตัวเองเคยมีชีวิตที่เค้าบอกแขวนอยู่บนเส้นด้าย เบนจมินวัยรุ่นที่อยู่ในร่างคนแก่หงำเหงือก จู่ๆก็โดดขึ้นเรือหาปลาออกทะเลไปซะงั้นทั้งที่ยังเดินไม่คล่อง หงึกหงัก ล้มไปหล่ะคงจะไม่ยืนอีกเลย นั่นแหล่ะคือความกล้าที่จะคิดที่เราชอบนัก ไม่ใช่ว่าบ้าดีเดือดอยากก็ไปโดยไม่ยั้งคิด แต่รู้อยู่แล้วว่าตัวเองต้องไหว และคงไหวขึ้นไปเรื่อยๆ มัวมาชักช้าๆรอหนุ่มก็คงสายไปแล้ว มีโอกาสก็รีบโดดใส่ ความกล้าที่จะคิดทำให้ไม่เสียเวลาที่มีค่าไปในชีวิต แต่คิดก็ต้องคิดให้ไว แล้วเลือกทางที่มั่นใจ มันง่าย กว่าต้องมานั่งเลือกเส้นทางชีวิต
เอ...จะเอาไงดีเรา ขึ้นรถหรือเดินไป กินข้าวหรือกินน้ำก่อน ฉี่หรือว่าถ่ายเลยดี ทุกอย่างมันล้วนมีผลกระทบ
และก็ยังเชื่อมไปสู่หลายเรื่อง เช่นดั่งประโยคข้างต้น บางที เราอาจจะคลั่งฉิบหายและกร่นแช่งแทบตายกับโชคชะตาที่มันเกิดขึ้น แต่พอมันมาถึง เราก็ต้องปล่อยมันไป ถูกต้อง เพราะมันคือโชคชะตานั้นไงเล่า
ยังอีกหนึ่งคราที่เบนจมินบ่นพร่ามเกี่ยวกับทฤษฎี ว่าด้วยเรื่อง “ถ้าหาก” ก่อนที่คนรักสาวจะถูกรถชน ถ้าหากไอ้นู่นเร็วหน่อย ถ้าหากไอ้นี้ไม่ทำนั่น คนรักคงจะไม่ถูกชน แต่แล้วก็สรุปเอาซะดื้อๆว่าตอนนี้เธอถูกชน ก็มันเป็นโชคชะตา ไอ้ “ถ้าหาก”มันไม่มีจริงหรอก ถ้าอยากจะใช้ชีวิตให้คุ้มหล่ะก็ มีแต่จงทำ และจงยอมรับกับสิ่งที่จะเกิด
จงเชื่อมั่นในตัวเองว่าคิดมาแล้ว คิดดีแล้ว ฝึกตัวเองให้คิดเข้าไว้ และตัดสินใจได้เด็ดขาด อย่าไปเอาคำของคนอื่นมาใส่ใจ “ทำไมหล่ะ?” “ถ้ามันเป็นอย่างนี้หล่ะ?” คำเหล่านี้รับฟังได้แต่ก็อย่าเก็บไว้ อย่าเอาโชคชะตาที่คนอื่นมอบให้มากำหนดชีวิตของเรา จงสร้างชะตาของตัวเองขึ้นมาและน้อมรับ.... อ่านจบแล้วจงอย่าถามว่าเล่มต่อไปจะมีอะไร ตัดสินใจเอาเองว่าจะอ่านอีกดีมั้ยดีกว่า



เอามาจากคอลัมน์ที่เขียนลงไปในMagazine -1+1 ซึ่งอาจารย์ไม่ได้ใส่ใจกับมันด้วยซ้ำ คงจะดูแต่ดีไซน์สินะทำไมใช้หัวใจไม่ได้หรอ.... 5555+